زمان هم دلتنگ می شود...

گاهی
زمان
پشت می کند به قوانین
بر می گردد
می ایستد جلوی اشک های دختری
که بادبادک آرزوهایش را باد برده
می دود هم پای پسری
دیوارهای راست را
و در دست های لطیف یک کودک به خواب می رود

چه زیبا...

نشسته و ذهنم را خط خطی می کند
کودکی که از درونم بیرون زد...

من اینجام...

زیر سایه ات نشسته ام
باد می خورم
روی تابی که دنیا را تکان میدهد

به نام کسی که نزدیک است

بیرون می کشم
از خواب کهنه
از این حسِ تاریک
روحی را
که هنوز
امید زندگی دارد
و شروع می شوم
در امتداد تو...